πτέρωση

η / πτέρωσις, -ώσεως, ΝΜΑ [πτερῶ]

νεοελλ.

ναυτ. η ακινησία τών κουπιών σε οριζόντια θέση για να αναπαυθούν οι κωπηλάτες ή για να λάβουν οδηγίες

αρχ.

1. το σύνολο τών φτερών, το πτέρωμα (α. «πτέρωσις γὰρ ἡ τῆς ψυχῆς πνεῡμα τέλειον», Τατιαν.

β. «καὶ ἄρχεται αὖθις ἀπολαμβάνειν τὴν πτέρωσιν», Αριστοτ.)

2. το να προσαρμόζει κανείς φτερά σε βέλος

3. τμήματα χειρουργικού εργαλείου.